Τα αέρινα βήματα της, διέσχισαν την ησυχία και τον ορίζοντα του δωματίου της. Αφουγκράστηκα, με την ελπίδα να μην είναι μαζί της ο
εραστής. Τζαζ ήχοι διαπέρασαν τους τοίχους. Σαν κάποιος να ζωγράφιζε το γκρι τσιμέντο και το καφέ τσιμέντο του απέναντι διαμερίσματος. Και κορμιά που μπλέχτηκαν άγρια στον έρωτα. Τρίβοντας τις πλάτες τους, στο δικό της διαμέρισμα. Του δικού της διαμερίσματος, του δικού μου κενού. Του δικούς της κόσμου, αλλά του δικού μου, εκείνου της τρελαμένης φαντασίας. Μυρωδιά κλεισούρας και υγρασίας. Ο καπνός απ’ το τσιγάρο που άναψα στροβιλίστηκε ως το ταβάνι, και ένας κρότος ξαφνικός. Το παγάκι που έπεσε μέσα στο κρυστάλλινο ποτήρι, καθησύχασα τον εαυτό μου. Πώς να ησυχάσω όμως, απ’ την απεριόριστη εικόνα της.
Ψίθυροι και πορτραίτα ενώ μια φλογισμένη επιθυμία ήταν ζωγραφισμένη στο μισοφωτισμένο πρόσωπό της και το γυμνό κορμί που περιέφερε και ήταν ο ορίζοντας των χρωμάτων του δωματίου. Και απλώνεται μέχρι τα όρια της δικής μου ζωής. Από νουάρ θέση την παρακολουθούσα. Η γεωμετρία των σωμάτων μέσα στη νύχτα πολλές φορές δεν έχει καμία εξίσωση. Τα χείλη της που γεύονται και τη σιλουέτα της που σέρνεται τώρα στον τοίχο, όταν τρεμοπαίζουν ακανόνιστα τα ελάχιστα φώτα.
Αλυχτούν σκυλιά έξω στον σκοτεινό δρόμο, αλλά άκουσα πως το καραβάνι προχωρά. Αυτό είναι αλήθεια, το είπαν κάποτε οι Πέρσες. Το λέμε και εμείς ακόμη. Παραμέρισα τις περσίδες, ακόμη μια φορά. Τώρα εκείνη, σχεδόν γυμνή. Ξέχασα, τα της ιστορίας. Με τράβηξε η θύελλα της σάρκας. Αλλά εκεί, κοντά της, δεν είμαι εγώ. Είναι ένας άλλος. Ένα ράθυμο νιαούρισμα ικανοποίησης. Τα δάχτυλά της, αργά, χαδιάρικα πάνω στην ανοιχτόχρωμη γούνα, του χειρότερου εχθρού μου. Εκείνου που την αγκαλιάζει στο μισοσκόταδο… Ψάχνω τον δολοφόνο της Αθωότητας αυτής της νύχτας, την στιγμή που ένα βραχνό, ερεθισμένο γέλιο και μιας μισοζαλισμένης παράδοσης στα χέρια του, ήρθε ως τα αυτιά μου. Εκείνη ξέρει πως την παρακολουθώ τις νύχτες, και ξέρει πως την ζωγραφίζω.
____________________________________________
Ο Jack Vettriano γεννήθηκε στο Fife της Σκοτίας το 1951 και εγκατέλειψε το σχολείο στα δεκαέξι του χρόνια για να γίνει μηχανικός ορυχείων. Όταν μία φίλη του έδωσε μια σειρά από χρώματα ακουαρέλας, ήταν δεν ήταν 21 ετών, από τότε ξεκίνησε να ζωγραφίζει, και άρχισε την καταπληκτική πορεία του ως παγκόσμιος ζωγράφος. Έτσι αυτοδίδακτος ανέπτυξε την ιδιοφυή του ρεαλιστική ζωγραφική, καθημερινών ανθρώπινων στιγμών και άλλες φορές με επίκεντρο τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τα πάθη και τις κρυφές ερωτικές επιθυμίες, όπως μπορείτε να δείτε.
Το 1989 υπέβαλε δύο πίνακες του στην ετήσια έκθεση της Royal Scottish Academy και έγινε δεκτός με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Την επόμενη χρονιά η Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου ενέκρινε την έκθεση της δουλειάς του και έκτοτε απογειώθηκε η καριέρα του ως σημαντικού καλλιτέχνη ζωγράφου εκθέτοντας δουλειά του σε πολλές γκαλερί του κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη ζήτηση των έργων του σε διεθνής εκθέσεις, όπως Εδιμβούργο, Λονδίνο, Χονγκ Κονγκ και Νέα Υόρκη.
Περισσότερους πίνακες ρεαλισμού και πορτραίτων καθώς και βιογραφικά στοιχεία του ζωγράφου μπορείτε να δείτε εδώ.
Κείμενο, επιμέλεια Μάνος Χρονάκης
