Μια πολύωρη διακοπή ρεύματος και όλα χάθηκαν. Τηλεόραση, ιντερνέτ, κινητό χωρίς σήμα σταθερό εκτός λειτουργίας, φακός χωρίς μπαταρίες,
κεριά καταχωνιασμένα στα ντουλάπια. Το απόλυτο σκοτάδι. Επικοινωνία μηδέν. Με έπιασε πανικός . Κάτι πρέπει να κάνω. Να βγω στο δρόμο, να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ. Στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στις βλάβες. Βγήκα έξω να πάρω αέρα. Η γειτονιά στο πόδι. Άλλοι το διασκέδαζαν, άλλοι έβριζαν το κράτος, άλλοι ενημέρωναν φίλους από το κινητό.
-Μήπως μπορώ να χρησιμοποιήσω για λίγο το κινητό σας, ρώτησα στην τύχη κάποιον.
-Δεν έχω μονάδες, δυστυχώς.
Ψάχνω απεγνωσμένα ένα τηλέφωνο. Τι διάολο βρε παιδιά ένα τηλέφωνο. «Τηλέφωνο δια το κοινόν». Από αυτά που κάποτε έβριζες τον προηγούμενο να τελειώνει γρήγορα. Το έβρισκες στα περίπτερα, στα ψιλικατζίδικα, στους θαλάμους. Α, να ένας θάλαμος… Κι αυτός ξεκοιλιασμένος και άχρηστος. Να κατέβω στο μετρό. Υπόγεια διαφυγή. Δεν μπορεί εκεί θα βρω τηλέφωνο.
-Μα που ζείτε κυρία μου? Σε πια εποχή? Δεν υπάρχουν πια θάλαμοι στους σταθμούς.
-Κι αν χαλάσουν τα κινητά όλου του κόσμου και τα σταθερά μαζί, τι κάνουμε? ρωτάω με αγωνία.
-Τίποτα δεν κάνουμε. Δεν επικοινωνούμε απλά.
Δεν επικοινωνούμε απλά. Έλλειψη επικοινωνίας. Σωστά. Οι λέξεις έχουν τη δύναμη που τους δίνεις, διάβασα κάπου. Και οι πίνακες, θα πρόσθετα…
Ξύπνησα κάθιδρη. Εφιάλτης ήταν και πέρασε. Έφτιαξα καφέ, φόρτισα το κινητό, άνοιξα τον υπολογιστή, βεβαιώθηκα ότι το σταθερό δουλεύει και άρχισα να γράφω...
ΕΔΩ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΤΕ…
φωτο :"Ομόνοια- επικοινωνία ΙΙ" έργο του Δήμου Σκουλάκη , 1995
Dimos Skoulakis
Κείμενο Αθηνά Ραπίτου facebook
