Αυτοί οι καταραμένοι συνειρμοί θα με φάνε στο τέλος. Πως μου ήρθε μέρα των Θεοφανίων να ασχοληθώ με τα ενδοοικογενειακά του δημοσιογραφικού
επαγγέλματος ένας Θεός ξέρει. Ξέρω, ξέρω η κοινή γνώμη δεν μας έχει πια σε καμία υπόληψη και μεις φροντίσαμε υπερβολικά για αυτό. Τι ιδεολογικές πιρουέτες κάναμε, τι μαύρα χρήματα βγάλαμε, τι λαθραία εξουσία ασκήσαμε, τι υπεραξία δώσαμε στον εαυτό μας. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά γίναμε σύνθημα αγοραίο για να μας πετροβολάει ο κόσμος στους δρόμους. Όμως πριν βάλουμε οριστική ταφόπλακα, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ούτε όλοι ίδιοι είμαστε, ούτε όλοι ίσοι. Ακόμα και στα φιλμ νουάρ, το έγκλημα έχει ηθικούς αυτουργούς .
Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις, ήταν η είδηση ότι η εφημερίδα «Real News» θα προχωρήσει σε καθημερινή έκδοση! Με το επιχείρημα ότι θα τονωθεί η επιχείρηση, αφού το …περίπτερο θα φέρει έσοδα ! Τώρα πως διάολο σε αυτό το άκρως τραγικό οικονομικό περιβάλλον, θα αντέξει μια ακόμα εφημερίδα στο …περίπτερο, μόνον ο νοικοκύρης το γνωρίζει. Και φυσικά θα το μάθουν οδυνηρά και οι εργαζόμενοι που θα κληθούν να προσφέρουν την εργασία τους με καθυστερήσεις μισθών υποθέτω, ή μήπως και δωρεάν? Δεν προσπαθώ να στηρίξω τη συντεχνία μου, όπως θα πουν κακοπροαίρετα κάποιοι. Αλλά σε μια Ελλάδα που ζούσε ανέμελα πριν λίγα χρόνια, οι δημοσιογράφοι πήραν και αυτοί το λούστρο ενός mainstream κόσμου, κυνικού, χωρίς ηθικές αναστολές. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Ο δεκάχρονος πιτσιρικάς που απεικονίζεται στο έργο το Δ. Σκουλάκη « Το Περίπτερο» δεν είναι ...ανερχόμενος εκδότης. Είναι ο Δημήτρης Γκιώνης, βετεράνος του πολιτιστικού ρεπορτάζ της παλιάς "Ελευθεροτυπίας" και σήμερα της" εφημερίδας των Συντακτών". Στο "Περίπτερο", αυτοβιογραφικό αφήγημα του δημοσιογράφου, ο ήρωας του βιβλίου είναι μαθητής σε νυχτερινό γυμνάσιο και εργαζόμενος στο περίπτερο των αδελφών του, στην Αθήνα των μέσων της δεκαετίας του 50. Ένα χωριατόπουλο που αφυπνίζεται σε μια πόλη που απλώνεται - και αλώνεται – με ένα μόνο όνειρο. Να γίνει δημοσιογράφος, πουλώντας εφημερίδες. Τότε που η δημοσιογραφία δεν έμπλεκε τους στόχους της με «ερωτικά τρίγωνα» εξουσίας και διαπλοκής. Τότε που οι δημοσιογράφοι δεν ταύτιζαν τις επιθυμίες τους με αυτές των εκδοτών. Είναι άραγε αργά να ονειρευτούμε ξανά?
Κείμενο Αθηνά Ραπίτου
Δείτε και αυτό το σημαντικό άρθρο
Φωτο ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ έργο του
Δημοσθένη Σκουλάκη 1996 Dimos Skoulakis
