Ένα από τα πολύ πολύ καλά ψυχολογικά θρίλερ, αγαπημένο, με κοφτερές λέξεις και εθιστικό ρυθμό η Τζίλιαν Φλίν καταφέρνει να γοητεύσει όλες τις αισθήσεις μου, με μια ιστορία που με κράτησε απ’ την αρχή ως το τέλος με τα ξυράφια της αμφιβολίας γύρω μου, να με χαϊδεύουν σε κάθε παράγραφο, σε κάθε σελίδα, όλο και περισσότερο. Στην κόψη των ξυραφιών, των σκεπασμένων πολύ καλά οικογενειακών μυστικών των ηρώων της ιστορίας αυτής, η Τζίλιαν Φλίν συνθέτει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα.
Αγαπώ πολύ το πρώτο πρόσωπό της γραφής της, σε αυτή την ιστορία, ισχυρή δυναμική... και με ζωντανή ενσάρκωση της κεντρικής ηρωίδας της.
Ελάχιστη γεύση
Ύστερα από ένα δεκάλεπτο θρήνου πάνω στο μαξιλάρι μου, άρχισα να αναδύομαι από το πηγάδι των δακρύων. Κοινές, τετριμμένες σκέψεις κυμάτιζαν στην επιφάνεια του μυαλού μου: φράσεις του Τζον Κιν που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω στο άρθρο μου, ότι την άλλη εβδομάδα έπρεπε να πληρώσω το νοίκι μου στο Σικάγο, η μυρωδιά από το μήλο που σάπιζε στο καλάθι των αχρήστων δίπλα στο κρεβάτι μου.
κείμενο, επιμέλεια Μάνος Χρονάκης
Το άρθρο μας in English
