μέσ' ἀπ' τή στάχτη νά πετιέμαι πάλι,
φοίνικας, κρίνο στά τετράκρυα χιόνια.
Τόν ἴδιο ἐμένα να θωρῶ σέ εἰκόνα,
σ' ἔνα γιαλό, προσμονητή τοῦ Ἀγνώστου,
πού ἔρχεται τάχα, σάν σέ νάρκη ἀρρώστου,
μά γλιστρᾶ κάτω πρός τόν καλαμιώνα...
Καπνός νά βγαίνει ἀπό ἔνα τζάκι πέρα,
νά φθάνει η βάρκα χωρίς νέο πιλότο,
δίχως μαλλιά κυματιστά στόν ἀέρα,
- ὄνειρο ἀγάπης καί στερνό και πρῶτο.
Ρώμος Φιλύρας: μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλλα - Εκδόσεις Γαβριηλίδης
